સૌરાષ્ટ્રના મહુવાના દાંડિયાની દેશ-વિદેશમાં બોલબાલા છે..

dandiya

માતા જગદંબાની આરાધનાના પર્વ નવરાત્રિમાં તેમજ શુભ પ્રસંગોમાં રાસ રમતી વખતે ઉપયોગમાં લેવાતા મહુવાના દાંડિયાની દેશ-વિદેશમાં બોલબાલા છે. બ્રહ્મક્ષત્રિય સમાજે પરંપરાગત વ્યવસાય સાચવી રાખતા આજે પણ મહુવાના ડિસ્કો સ્ટેપના જમાનામાં પણ સંઘેડા પર બનેલા લાકડાના દાંડિયાની ડિમાન્ડ યથાવત રહીં છે તે બાબત આપણી કલા સંસ્કૃતિનો વારસો જળવાય રહ્યા જેવી છે. ભાવનગર જિલ્લાના મહુવામાં વેસ્ટ લાકડામાંથી બેસ્ટ વસ્તુઓનો વેપાર મોટા પાયે પથરાયેલો છે. દાંડિયાથી લઈ કોઈપણ લાકડાની વસ્તુ સંઘેડા પર ચઢાવીને બનાવાતી હોય બજારનું નામ સંઘેડીયા બજાર છે. મહુવા સંઘેડીયા બજારની કલા કારીગરી એટલી ખ્યાતનામ છે કે અહીં બનતી વસ્તુઓ માત્ર ભારતના મોટા શહેરોમાં જ નહીં પણ વિદેશોમાં પણ નિકાસ થઈ રહીં છે. મહુવાના દાંડિયા દેશ-વિદેશના ગુજરાતીઓના હાથ સુધી પહોંચી ગયા છે. લાકડાના દાંડીયા પર લાખના કલરથી ફેન્સી લૂક આપવામાં આવે છે.

આધુનિકતા તરફ આગળ વળતા યુગમાં મશીનરી પર લાકડાની વસ્તુઓ બનાવવાનું શરૂ થતા ઘણા બ્રહ્મક્ષત્રિય વેપારીઓ પોતાનો પરંપરાગત વેપાર છોડી અન્ય વેપાર તરફ પણ વળી ગયા છે. જો કે હજુ પણ મહુવા સંઘેડીયા બજારની રોનક જળવાઈ રહીં છે અને ત્યાં બનતી વસ્તુઓની માગ પણ યથાવત રહીં છે. જેનો સંપૂર્ણ શ્રેય બ્રહ્મક્ષત્રિય વેપારીઓના ફાળે જાય છે. મહુવાથી માત્ર વિદેશમાં દાંડિયાની નિકાસ થાય છે તેવુ જ નથી. ભાવનગર જિલ્લાની મૂલાકાતે આવતા એનઆરઆઈ અને વિદેશી પ્રવાસીઓ સૌરાષ્ટ્રના કાશ્મીર એવા મહુવાની સુંદરતા જોવા અચૂક પહોંચે છે અને તેઓ પણ સંઘેડીયા બજારમાંથી ખરીદી કરવાની તક ગૂમાવતા નથી.

રાજકોટની યેશા રૂઘાણી અભિનય ક્ષેત્રે સફળતાના શિખરો સર કરી રહી છે..

muskan tv serial

ઝી ટીવીમાં આવેલી જીત ગઇ તો પિયા મોરે નામની ટીવી સીરીયલથી અભિનયની દુનીયામાં પગ માંડનાર ગુજરાતી ટીવી અભિનેત્રી યેશા રૂઘાણીએ આજે દર્શકોમાં લોકપ્રીય થઈને પોતાનું એક સ્થાન બનાવી લીધું છે. યેશા રૂઘાણીનું બાળપણ રાજકોટ શહેરમાં વિત્યુ છે અને રાજકોટની એસએનકે સ્કુલમાં અભ્યાસ કર્યા બાદ સીમ બાયોસીઝ-પુના ખાતેથી બેચલર ઓફ ડીઝાઇન (ફેશન કોમ્યુનીકેશન) નો ઉચ્ચ અભ્યાસ કર્યા પછી ફેશન જગતનું પેરીસ ગણાતા મુંબઇ ખાતે તેમણે ફીલાન્સીંગ ડીઝાઇનીંગ કન્સલટન્ટ ક્ષેત્રે પણ કામ કર્યું છે. યેશા પોતાના અભિનય માટે સતત ૧૪ – ૧૪ કલાક કામ કરે છે. તેનો અભિનય માત્ર ભારતમાં જ નહી પણ વિદેશમાં વસતા ભારતીયોમાં પણ લોકપ્રીય બનેલ છે.

લોહાણા સમાજમાંથી આવતી યેશા રૂઘાણી રાજકોટના શ્રી કેતનભાઇ રૂઘાણી અને શ્રીમતી ફાલ્ગુનીબેન રૂઘાણીની એકમાત્ર દિકરી છે. શ્રી કેતનભાઇનાં જણાવ્યા મુજબ યેશા બાળપણથી જ તેજસ્વી હતી. અભ્યાસની બાબત હોય કે આપણા ભાતીગળ ગરબા હોય, યેશા હરહંમેશ અવ્વલ જ રહેતી હતી. ઘરનાં સભ્યોનાં પૂર્ણ સહકારથીજ આજે યેશાએ આજે અભિનય ક્ષેત્રે સફળતા મેળવી છે અને હજી પણ આવનારા દિવસોમાં યેશા પોતાની આગવી એક ઓળખ ઉભી કરશે જેમાં કોઇ શંકાને સ્થાન નથી.

રાજકોટમાં ઢેબર રોડ વન-વેમાં ૧૯૭૦ થી કેતુ ઝેરોક્ષના નામથી ખુબ જાણીતા રઘુવંશી વેપારી અગ્રણીશ્રી કેતનભાઇ રૂઘાણીની સુપુત્રી યેશા રૂઘાણીએ ઝી ટીવીની જીત ગઇ તો પિયા મોરે સીરીયલમાં ખુબજ સારો દેખાવ કર્યાં બાદ અત્યારે યેશાની નવી સીરીયલ મુસ્કાન માં મહત્વના રોલમાં તે અભિનય કરી રહી છે. જે સીરીયલ સ્ટાર ભારત ચેનલ ઉપર સોમવાર થી શનિવાર દરરોજ રાત્રે ૦૯:૩૦ થી ૧૦:૦૦ દરમિયાન જોઈ શકાશે. યેશા રૂઘાણીની આ સફળતા બદલ તેમના પિતા કેતનભાઇ રૂઘાણીને મિત્રો, સ્નેહીઓ, સ્વજનો તરફથી શુભેચ્છાઓ મળી રહી છે.

yesha rughani television actor actress zee tv show jeet gayi toh piya more serial biography from rajkot gujarat india mumbai bachelors of design and fashion communication from symbiosis  pune which ketan rughani falguni ketu zerox dhebar road one way parents lohana raghuvanshi TV serial Muskaan.

સાવરકુંડલાના કાંતિભાઈ મિસ્ત્રીને બરફ ખાવાનું અનોખુ વ્યસન છે

kanjibhai mistry

સાવરકુંડલામાં કાનજીબાપુની જગ્યાના વિસ્તારમાં રહેતા અને ફર્નિચર બનાવવાનો ધંધો કરતાં કાંતિભાઈ મિસ્ત્રીને એક અજીબ આદત છે. દિવસમાં દસ – પંદર વખત બરફ ખાવાની આદત.. સવારે ઊઠે ત્યારથી બરફ ખાવાનું શરૂ થઈ જાય છે અને રાતે સૂતા પહેલાં પણ બે -ત્રણ ડીશ બરફ ખાવો જ પડે છે. તેઓ છેલ્લા ૩૦ વર્ષથી આ વ્યસનમાં ફસાયા છે. સવાર પડતા જ તેમને બે – ત્રણ ડીશ ભરીને બરફ ખાઈ જવાની આદત છે. ત્યાર બાદ દર બે કલાકે તેમને બરફ ખાવા જોઈએ છે. શિયાળાની કડકડતી ટાઢ હોય કે ઉનાળાનો બળબળતો બપોર હોય તેમને બરફ ખાવા અચૂક જોઈએ છે.

આ લત તેમને ત્રીસેક વર્ષ પહેલા લાગી હતી. આવું શા માટે થાય છે..?? તે અંગે તેણે કોઈ મેડિકલ રિપોર્ટ કરાવ્યા નથી. મિસ્ત્રી કામ કરવા માટે જ્યાં પણ જવાનું થાય ત્યાં ફ્રીઝ છે કે કેમ તે પહેલાં જાણી લે છે અને પછી જ કામ રાખે છે. બહારગામ જવાનું થાય તો પણ થર્મોસમાં પોતાની સાથે બે – ત્રણ ડીશ બરફ લેતા જાય છે. જેથી રસ્તામાં ખાઈ શકાય. કાંતિભાઈ મિસ્ત્રીને દિવસભર સતત બરફ ખાવા જોઈએ છે. બરફની આ જરૂરિયાત પૂરી કરવા તેમણે પોતાના ઘરમાં બે ફ્રીઝ રાખ્યા છે. એટલું જ નહીં જો ફ્રીઝમાં બરફ જામ્યો ન હોય તો તેઓ ફ્રીજરમાં જામેલો બરફ પણ ખાઇ જાય છે. બરફનું નામ પડે એટલે કાંતિભાઇના ચહેરા પર અનોખી ચમક આવી જાય છે. તેમની એવી ઈચ્છા છે કે એક વખત કાશ્મીરમાં જઈ પહાડો પર જામેલો બરફ ખાવો છે.. (તસવીર : સૌરભ દોશી – ભાસ્કર ન્યુઝ – સાવરકુંડલા)

 

The most memorable meeting with Indian voice over artist Harishbhai Bhimani

Harish Bhimani

Harishbhai Bhimani is a Gujarati person, native of kutch. We all know him as a voice of Time, of very famous serial Mahabharat. His voice as a Time is much loved by the people of India and abroad.

A memorable meeting with Harishbhai was transmitted on TV in Rajyasabha before some time. The video of this detailed meeting is available in three parts on you tube. The link is as below.

Part – 1

https://www.youtube.com/watch?v=Th_qBlweG2U

Part – 2
https://www.youtube.com/watch?v=cJwdaaxQNj0

Part – 3

https://www.youtube.com/watch?v=BHYLx-MQLbI

વિઠ્ઠલભાઈ દેલવાડીયાએ પતંગબાજી માં ગુજરાત નું નામ રોશન કર્યું છે

Vithalbhai Delvadiya – Navsari

નવયુવાનોને શરમાવી દે એવા ગુજરાતના જાણીતા પતંગબાજ અને ૨૫ થી પણ વધુ આંતરરાષ્ટ્રીય પતંગ મહોત્સવમાં ભાગ લઈને ૧૫૦ થી વધુ ટ્રોફીઓ સાથે ૪ ગોલ્ડ મેડલ મેળવી ચૂકેલા દક્ષિણ ગુજરાતના નવસારી જીલ્લાના જલાલપોર તાલુકાના સાગરા ગામના ૭૭ વર્ષીય વિઠ્ઠલભાઈ દેલવાડીયા આજે પણ ફીરકીના તાલે પતંગોને આકાશમાં નચાવી રહ્યા છે. ગુજરાતના એકમાત્ર વિઠ્ઠલભાઈ દેલવાડીયા જેઓ અવનવી ડીઝાઈનના રેપ સોપ નાયલોનના પંતગો પોતાની કારીગીરીથી જાતે સિલાઈ કરી બનાવે છે અને વિવિઘ પક્ષીઓના આકાર સાથે એક સાથે ૫૦૦ જેટલા પતંગો આકાશમાં સુશોભિત કરે છે. દેશ અને વિદેશોના કાઈટ ફેસ્ટીવલમાં પોતાનું કરતબ તેમણે બતાવેલ છે. ઈ. સ ૧૯૫૨મા ૧૨ વર્ષની ઉમરે બિહારના પટના ખાતે પતંગ મહોત્સવમાં ભાગ લઇ વિઠ્ઠલભાઈએ પ્રથમ ક્રમ મેળવેલ હતો તેઓએ ડો રાજેન્દ્ર પ્રસાદ, અટલબિહારી બાજપેયીથી માંડીને નરેન્દ્ર મોદીના હાથે સન્માન મેળવેલ છે. તેમજ મદ્રાસમાં એક દોરી સાથે ૫૦૧ પતંગ ચગાવવાનો રેકોર્ડ પણ હજી તેમના નામે બોલે છે. નાનપણથી જ પતંગ ઉડાડવાના શોખ ને લીધે ૭૭ વર્ષીય વિઠ્ઠલભાઈ દેલવાડીયા પતંગબાજ વિઠ્ઠલકાકા તરીકે ફેમસ છે. દેશ – વિદેશ અને ઘણા રાજ્યોમાં પોતાનું કૌશલ્ય બતાવી પતંગબાજી માં ગુજરાત નું નામ રોશન કર્યું છે.

બાંટવાનાં લખધીરભાઇ ની હાથવણાટની કલા ખરેખર અદભુત છે

Lakhdhirbhai Parmar – Batva

જૂનાગઢ : કોઇ તમને કહે કે કપડા, ઝૂલા કે લગ્ન મંડપ,  કોઇપણ પ્રકારનાં મશીન, સોય કે સંચા વગર તૈયાર થાય છે તો તમને પહેલા આ વાત ગળે નહીં ઉતરે તમે કહેશો કે આવું કઇ રીતે થાય પરંતુ આટલી જ નહી 300 થી પણ વધુ વસ્તુઓ માટે હાથની આંગળીને જ એક વૃદ્ધે બનાવ્યું છે જી હા, બાંટવામાં રહેતા લખધીરભાઇ પરમાર છેલ્લા 30 વર્ષથી કોઇપણ પ્રકારનાં મશીન વગર ગાંઠોનાં ગણિતથી આવી વસ્તુઓ બનાવી રહ્યા છે એટલુ જ નહી તેમની આ હાથ વણાટની કલા દેશ – દુનિયામાં પણ ખ્યાતી પણ પામી છે માત્ર થોડુ ભણેલા લખધીરભાઇએ કલાને કોઇ સીમાડા નડતા નથી તે કહેવતને સાર્થક કરી છે એટલું જ નહીં આ કલાને તેણે જીવી જાણી છે. બાંટવાનાં લખધીરભાઇ કડવાભાઇ પરમાર ઉર્ફે સુધીરભાઇને આજથી 30 વર્ષ પહેલા તેમના બહેને એક પર્સ બનાવવા માટે રેશમની દોરી આપી અને ગાંઠ વાળતા શીખવ્યું બસ ત્યારથી મનમાં વિચાર ઝબક્યો કે જો આ રીતે એક પર્સ બનતુ હોય તો અન્ય વસ્તુઓ કેમ ન બને અને ત્યારથી તેમની ગાંઠનાં ગણિતની સફર શરૂ થઇ. માત્ર એક રેશમ કે કોટનની દોરીમાંથી કપડા, બુટ, સ્કટ, ટોપ સહિતની વસ્તુઓ સુધીરભાઇ બનાવ્યા લાગ્યા બાદમાં તેઓએ એનઆઇએફડી અને નીફ્ટનાં વિદ્યાર્થીઓને પણ તાલીમ આપી ધીમે – ધીમે તેમની કલા દેશ-વિદેશમાં ફેલાવા લાગી એમાંય, ગાલીચા, ઝૂલા, લેડીઝ વેર અને ગૃહ સજાવટની વસ્તુઓની માંગ દિન પ્રતિદિન વધતી ગઇ પરંતુ ત્યાં તેમને પૈસા તો ખૂબ મળ્યા પરંતુ જે ક્રેડીટ મળવી જોઇતી હતી તે ન મળી અને અંતે તેમણે આ સંસ્થા સાથે છેડો ફાડ્યો લખધીરભાઇ કહે છે કે અત્યાર સુધીમાં 500 થી વધુ ઝૂલા અમેરીકામાં વેચાયા છે. સરકાર દ્વારા લખધીરભાઇને આ કલા બદલ 2003 માં રાજયપાલનાં હસ્તે વોલપીસ હસ્તકલા કારીગરી ક્ષેત્રનો પ્રથમ ક્રમનો એવોર્ડ મળ્યો છે તેઓ દોરી કામથી થ્રીડી ઇફેકટમાં પણ કામ કરી શકે છે પરંતુ અફસોસ એ વાતનો છે કે આ કલા અત્યાર કોઇ શીખવા તૈયાર નથી જો સ્ત્રીઓ ઘર બેઠા આ કલા શીખે તો એક સારી રોજગારીની તકો પણ ઉભી થઇ શકે તેમ છે  ત્યારે જૂનાગઢ કે અન્ય શહેરનાં લોકો કલા શીખવા માંગતા હોય તો તેઓએ પોતાનો સંપર્ક કરવા જણાવ્યું છે.

ગુજરાતની ઐતિહાસિક ભવાઇ ઇતિહાસ બનીને રહી ગઇ છે

Bhavai in Gujarat

સુરેન્દ્રનગર : “માથે ઓઢી ઓઢણી, પગે બાંધ્યા ઘૂઘરા, અમે ઘાઘરી પેરીને પડમાં ઘૂમ્યા, જોનારા કોઇ ન મળ્યા…” કવિ કાગબાપુએ લખેલી આ કવિતા વર્તમાન સમયે ભવાઇના કલાકારો માટે યથાર્થ સાબીત થઇ રહી છે. ભૂલાઇ રહેલી ભવાઇથી ગુજરાતના અનેક અદના કલાકારોને રોજીરોટીના ફાંફા છે ત્યારે વિસરાઇ રહેલી ભવાઇની ભવ્ય વીરાસતને બચાવવા માટે કલાકારો પરસેવો પાડી રહ્યા છે પરંતુ મનોરંજનના આજના ફાસ્ટ યુગમાં શું ભવાઇની આ કલાનો અદકેરો વારસો રંગભૂમિ પર નહી પરંતુ કાગળ પર જ રહી જશે..??  27 માર્ચના વિશ્વ રંગમંચના દિવસે ફરીથી ભૂંગળા ધણધણી ઉઠશે।.? આ સવાલ ખાસ કરીને બેકાર બનેલા ભવાઇના કલાકારો માટે મહત્વનો બની ગયો છે. રંગભૂમિના કલાકારોનો એક સમયે દબદબો હતો. ગામમાં ભવાઇનો ખેલ રમવાની જાહેરાત થતાની સાથે ગ્રામજનોમાં અનેરો ઉત્સાહ ફેલાઇ જતો હતો પરંતુ આજે પરિસ્થિતિ બદલાઇ ગઇ છે. લોકો માટે મનોરંજનના એક પછી એક આધુનીક સાધનો સામગ્રી બજારમાં વેચાય છે અને આથી જ ભવાઇની કલાનો મહામૂલો વારસો વિસરાઇ રહ્યો છે. ભવાઇનું પાત્ર ભજવનારને કયારેય માઇકની જરૂર પડતી ન હતી બૂલંદ અવાજે તેઓ નાટક ભજવતા હતા ગામમાં ભૂંગળાનો એક અવાજ સાંભળતાની સાથે લોકો નાટક જોવા માટે ભેગા થઇ જતા હતા ભવાઇમાં ભૂંગળા, તબલા, વાજા પેટી, મંજીરાનો જ તાલ લેવામાં આવતો હતો. ત્યારે ભૂલાઇ રહેલી કલાની ધરોહરને બચાવવા માટે  ભવાઇના ઘણા કલાકારો મથામણ કરી રહ્યા છે  ભવાઇમાં જે નાટકો ભજવાતા તેમાં ઐતિહાસિક, વિરતા, ત્યાગ, પ્રેમ કહાની આધારીત નાટકો ભજવવામાં આવતા હતા. જેમાં ખાસ કરીને જશમા ઓડણ, જનંદા ઝૂલણ, શેલ બટાઉ, મોળકલા જેવા વેશ ભજવવામાં આવતા હતા.  ભવાઇમાં કલાકારની ચાલનું ખૂબ મહત્વ હોય છે. કલાકારની ચાલ તે આગવી ઓળખ છે. સાત પગલાની જુદી જુદી ચાલમાં સીધી ચાલ, દોઢની સાંટી, છ છૂમની ચાલ, ગોળ ચક્કર ચાલ, આડી દોઢની ચાલ, ખટેરીયો, ચોથ ચકરીયાની ચાલનો સમાવેશ થાય છે.

લક્ષ્મી ગુજરાતી ભાષાનું પહેલું નાટક ગણાય છે જેને  ૧૬૪ વર્ષ પહેલાં દલપતરામે રચ્યું હતું સમયના પ્રવાહે ફિલ્મી ટીવીના માધ્યમો વધી જતાં રંગભૂમિ વિસારે પડી છે. ગુજરાતી રંગભૂમિને લાગેવળગે છે ત્યાં સુધી  ૧૫૦ થી વધુ વર્ષ પહેલાં ઈ.સ.૧૮૫૧ માં પારસી લોકોએ ગુજરાતી નાટક ભજવવાની મુંબઈથી શરૃઆત કરી હતી. ત્યારબાદ માદન કંપની, પારસી ઈન્પીરીયલ, મુંબઈ ગુજરાતી નાટક મંત્રી વિજય નાટક કંપની અન્ય સંસ્થાઓ દ્વારા નાટકો ભજવવાની પરંપરા આગળ વધારી હતી. જેમાં ધાર્મિક નાટકો સહકુટુંબ માણી શકાય તે રીતે ભજવાતા. જેમાં માલવપતિ મુંજ, સત્તાનો મદ, વડીલોના વાંકે,  નળ દમયંતિ વગેરે ધૂમ મચાવતા હતા. સને ૧૯૧૦ થી ૩૦ નો ત્રણ દાયકાનો સમય ગુજરાતી રંગભૂમિનો સુવર્ણકાળ ગણાતો જેમાં મુંબઈની નાટય સંસ્થાઓ સુરત, વડોદરા, અમદાવાદ, કચ્છ, સૌરાષ્ટ્ર, કરાંચી અને  બર્મામાં આવા લોકભોગ્ય નાટકો ભજવી જનતામાં ભારેે પ્રતિસાદ મેળવતા હતા કહેવાય છે કે રાત્રે ૯-૦૦ થી શરૃ થતાં નાટકો પ્રજાનો વન્સમોર  ઝીલતાં ઝીલતાં પરોઢીયાના ૪ વાગી જતા હતા. તેની ખબર પણ પડતી ન હતી. આમ, મીઠા લાગ્યા છે મને આજના ઉજાગરા, જોતીતી વાલમની વાટ રે, અલબેલા કાજે ઉજાગરા,  મુંબઈની ઈલેકટ્રીક ટ્રેનોમાં પ્રજા લોકપ્રિય નાટકોના નામ ચાકથી લખતી હતી એવી નાટકોની ચરમસીમા હતી.

આ છે કુંવારા પત્રકાર પોપટલાલ નો સાચો પરિવાર..!!

Shayam Pathak Family

તારક મેહતા કા ઉલ્ટા ચશ્મા સબ ટીવી પર પ્રસારીત થનારી દૈનિક ધારાવાહીક છે. આ ધારાવાહીક ની શરુઆત ૨૮ જુલાઇ ૨૦૦૮ ના રોજ થઇ હતી તે મુખ્યત્વે ગુજરાતી લેખક તારક મહેતા ની સાપ્તાહીક શ્રેણી “દુનિયાને ઉંધા ચશ્મા” પર આધારિત છે. આ ધારાવાહીક ભારતીય ટેલિવિઝન ની સૌથી લાંબી ચાલનારી દૈનિક ધારાવાહીક છે. આ ધારાવાહીકનો સેટ દાદાસાહેબ ફાળકે ફિલ્મસિટી સ્થિત સ્ટુડિયો ખાતે નિર્માણ કરવામા આવ્યો હતો જેનું માર્ચ ૨૦૧૨ મા નવીનીકરણ કરવામા આવ્યુ હતુ.. આ સીરિયલમાં પત્નીની શોધ કરતાં પત્રકાર પોપટલાલ એટલે કે શ્યામ પાઠક હકીકતમાં પરણેલા છે તેમણે બી.કોમ. પછી સી.એ.નો અભ્યાસ કર્યો છે ત્યારબાદ ત્રણ વર્ષ સુધી દિલ્હીની નેશનલ સ્કૂલ ઓફ ડ્રામામાં તાલીમ મેળવ્યા બાદ છેલ્લાં બાવીસ જેટલા વર્ષથી તેઓ નાટયક્ષેત્ર સાથે સંકળાયેલાં છે. મુંબઈમાં સ્ટેજ શો કરતી વેળા રશ્મી નામની દક્ષિણ ભારતીય યુવતિ સાથે તેનું મન મળી ગયુ અને બંન્ને પરણીગયા હતા આજે તેમને સાત વર્ષની પુત્રી નિયતિ તથા ચાર વર્ષનો પુત્ર પાર્થ અને  શિવમ એમ ત્રણ  સંતાનો છે. મુંબઈમાં તેઓ ઘાટકોપરની ગુજરાતી ચાલી માં રહે છે અને શ્યામ પાઠકને રોટલી સિવાય ઘણું રાંધતા આવડે છે પત્રકાર પોપટલાલ એટલે કે શ્યામ પાઠકે વાસ્તવિક જીવનમાં પત્રકારો વિશે પોતાનો અભિપ્રાય આપતાં જણાવ્યુ હતું કે પત્રકારનું જીવન અનેક અનિશ્ચિતતાઓ અને પડકારોથી ભરેલું હોય છે દરરોજ સવારે ઘરેથી નિકળ્યા પછી તેમને ખબર જ નથી હોતી કે આજે કઈ ઘટના અને પડકારનો સામનો કરવાનો છે. શ્યામ પાઠક વાંચનના શોખીન છે કામની વ્યસ્તતા વચ્ચે પણ તેઓ પરીવારને  હમેશા પ્રાથમિક્તા આપે છે અને રજાના દિવસોમાં તેઓ પરીવાર સાથે જ્ રહેવાનું પસંદ કરે છે તો કુવારા પત્રકાર પોપટલાલ ના સાચા પરીવાર મળવાની મજા આવી ને..!!

ગામડાંની મહિલાઓ અહીં તાલીમ લઈને રેડિયો જોકી બને છે

FM Radio Station in Manipur

અમદાવાદ ના સાણંદ પાસે આવેલા મણીપુર ગામના આ રેડિયો સ્ટેશનને મહિલાઓ રૂડો રેડિયો તરીકે ઓળખે છે. સેવા એકેડમી નામની સંસ્થા દ્વારા આ રેડિયો સ્ટેશનનું સંચાલન કરવામાં આવે છે. આ એકેડમીનો મુખ્ય ઉદ્દેશ્ય મહિલાઓને ટ્રેનિંગ આપી લીડરશીપના ગુણ વિકસિત કરવાનો છે. તેના માટે મણિપુરમાં ટ્રેનીંગ સેન્ટર છે. અહીં રાજ્યભરની પસંદ થયેલી મહિલાઓને તાલીમ આપી ગામડાઓમાં અન્ય મહિલાઓને તે સેવા આપવા માટે પ્રેરિત કરવામાં આવે છે. તેની અંદર એક ખાસ બાબત પર ભાર મૂકવામાં આવ્યો છે, જે  છે કમ્યુનીકેશન  એક તો મહિલાઓ સારી રીતે લોકો સુધી તેમની વાત પહોંચાડે અને તેનાથી લોકોને ફાયદો થાય એમ બેવડા ઉદ્દેશ્યને સાર્થક કરવા માટે આ રેડિયો સ્ટેશનનું નિર્માણ થયું છે. સેવા એકેડમીની સ્થાપના ઇલા ભટ્ટ દ્વારા કરવામાં આવી છે જેઓ હાલમાં ગુજરાત વિદ્યાપીઠના ચાન્સલર પદે છે  ઉપરાંત  તેમને અગાઉ પદ્મભુષણ એવોર્ડથી પણ સન્માનિત પણ કરવામાં આવ્યા છે.  ૨૦૦૯ ની સાલમાં સરકાર તરફથી લાયસન્સ 30 લાખ રૂપિયાના ખર્ચે સ્ટુડીયોનું નિર્માણ કરવામાં આવ્યું

આ રેડિયો દ્વારા ૧૦  કિલોમીટરની ત્રિજ્યામાં 90.4 એફએમ બેન્ડ પર ૪૦ ગામડાઓમાં પ્રસારણ જાય છે. મહિલાઓ દ્વારા જ સંપૂર્ણપણે સંચાલિત આ સ્ટુડીયો બાળકો, વડીલો, મહિલાઓ, સ્વાસ્થ્ય, શિક્ષણ તેમજ મનોરંજનના અલગ અલગ કાર્યક્રમો રજૂ કરે છે. સ્વાસ્થ્ય માટે તબીબોની ટીમ દ્વારા પ્રશ્ન જવાબના સેશનના માધ્યમથી લોકોની શંકાઓનું સમાધાન કરવામાં આવે છે. બાળકો માટે ખાસ કાર્યક્રમો અહીં પ્રોગ્રામ કરવામાં આવે છે. પ્રેરણારૂપ કિસ્સાઓનો ઉલ્લેખ તેમજ જાણીતા લોકોના ઇન્ટરવ્યૂ લોકો સુધી પહોંચાડવામાં આવે છે. મહિલાઓ માટે રસોઇ થી માંડીને અન્ય જરુરી માહિતીની ટિપ્સ પણ રજૂ કરવામાં આવે છે. સંચાલકોના જણાવ્યા પ્રમાણે ઘણા કિસ્સાઓમા અન્ય ગામડાઓમાં વ્યસન મુક્તિ અને સ્વાસ્થ્યના અન્ય સકારાત્મક ઉદેશ્યમાં અહીંથી રજૂ થતી માહિતી લોકોને ફળી છે. પરિણામે ઘણા લોકોએ વ્યસન ત્યજ્યુ પણ છે તેમજ સ્વાસ્થ્યને લઇને જાગૃતિ આવી છે. આ માટે  મહિલાઓની ટીમ પ્રોગ્રામિંગ માટે રિસર્ચ કરે છે. લોકોના પ્રતિભાવ જાણે છે અને કાર્યક્રમથી તેમને શું ફાયદો થયો તેના વિશે માહિતી મેળવે છે. તે સિવાય તેમની માંગણીઓ પ્રમાણે કાર્યક્રમ ડિઝાઇન કરે છે. દરરોજ સવારે ૯  વાગ્યાથી ૧ વાગ્યા સુધી ચાર કલાક માટે કાર્યક્રમ રજૂ થાય છે. જેને બપોરના ચાર વાગ્યા પછી ફરી પ્રસારિત કરવામાં આવે છે. અહીં પસંદ કરાયેલી મહિલાઓને રેડિયો સિવાય કોમ્પ્યુટર, આઇટી અને અન્ય વોકેશનલ કોર્સની તાલીમ પણ વિના મૂલ્યે આપવામાં આવે છે. ત્રણ મહિનાની અંદર મહિલાઓને દરેક ટ્રેનિંગ આપીને પ્રોત્સાહિત કરવામાં આવે છે. મોટાભાગની મહિલાઓ  ૧૦ – ૧૨   ધોરણ સુધીનો અભ્યાસ ધરાવે છે જે હવે ન માત્ર કોમ્પ્યુટરને સારી રીતે ઓપરેટ કરે છે પણ સ્ટુડીયોમાં સ્ક્રિપ્ટિંગ, એડીટિંગ અને વોઇસ ઓવર પણ આસાનીથી કરી શકે છે. ગામઠી ભાષાથી થતી રજૂઆતના લીધે લોકો સુધી સચોટ રીતે સંદેશો પહોંચે છે, તેમ સંચાલકોનું કહેવુ છે.

સુરતના ભીમપોરના વયોવૃદ્ધ આજે ૮૮ વર્ષે પણ સંગીત શીખવાડે છે

Prabhubhai Bhagat – Bhimpor

સુરત : નાનપણમાં આર્થિક પરિસ્થિતિ ખરાબ હોવાના કારણે સંગીત શીખવાની ઇચ્છા અધુરી રહી પરંતુ ૫૦ વર્ષની ઉંમરે ફરી આ તક મળતા સુરતના ભીમપોરનાં પ્રભુભાઇ રામજીભાઇ ભગતે સંગીત શીખવાનું શરૃ કર્યું અને આજે ૮૮ વર્ષની ઉંમરે તેઓ સંગીત પ્રેમીઓને સંગીત શીખવાડી રહ્યાં છે. આ નવયુવાન વડીલની બીજી ખાસિયત એવી છે કે, તેઓ સંગીતના તમામ સાધનો જાતે જ બનાવે છે. વાત છે સને ૧૯૩૪-૩૫ની, હું પાંચમા ધોરણમાં હતો ત્યારે શિક્ષકે જોયું કલાસમાં બે જ છોકરાઓ છે છઠ્ઠા ધોરણમાં આવશો તો હું બે છોકરાઓને ભણાવીને શું કરીશ એના કરતાં તું ઉઠી જાય. બસ ત્યારથી સ્કૂલ છોડી એ છોડી ફરીવાર ભણવાની તક ક્યારેય મળી નહીં. નાનપણમાં સંગીત શીખવાની અદમ્ય ઇચ્છા હતી પણ શીખવા માટે પૈસા ન હતા. એટલે એ ઇચ્છા પણ અધુરી રહી. જીવનચક્ર આગળ વધ્યું અને ભણ્યા ન હતા છતાં પણ કન્સ્ટ્રકશનના ધંધામાં ફાવટ આવી ગઇ અને અચાનક ૫૦ વર્ષની ઉંમરે સંગીત શીખવાની તક ફરી સામે આવી. નાનપણની અધુરી ઇચ્છા પૂર્ણ કરવા આ તકને ઝડપી લઇને સંગીત શીખવાનું શરૃ કરી દીધું. સુરતના કાંઠા વિસ્તારના ભીમપોર ગામને પ્રભુભાઇ રામજીભાઇ ભગતની આ વાત છે. જીવનના ઉતરાર્ધમાં તેમણે જાણીતા સંગીતકાર પાસે તાલીમ લઇ સંગીતમાં જબરજસ્ત નિપૂર્ણતા મેળવી છે. આજે તેઓ ૮૮ વર્ષના થયા છે પરંતુ આજે પણ તેમના રોમરોમમાં સંગીત વસેલું છે. વયોવૃદ્ધ ઉંમરે હવે તેઓ સંગીત શીખવી રહ્યાં છે. નિઃસંતાન અને પત્નીના અવસાન બાદ તેઓ એકલા છે, યાદશક્તિ ઘટી ગઇ છે પરંતુ સંગીત તેમનો સૌથી મોટો સહારો બન્યો છે. સંગીતમાં ઓતપ્રોત પ્રભુભાઇ સંગીતના તમામ સાધનો પણ જાતે જ બનાવે છે. તેમણે હાથે બનાવેલા સાધનો જોઇને કોઇપણ વ્યક્તિ દંગ રહી જાય છે. જો કે, તેમને પ્રસિધ્ધિ કે નામના મેળવવાની કોઇ ઇચ્છા નથી. તેઓ માત્ર સંગીતમાં જ લીન રહે છે. પ્રભુભાઇએ અત્યાર સુધી સંગીતના ઘણાંબધા પ્રોગ્રામો કર્યા છે. સુરત અને ગુજરાતની બહાર પણ પરંતુ આ તમામ પ્રોગ્રામો વિનામૂલ્યે કર્યા છે. તેમને સંગીત વેચવું નથી. તેઓને સંગીત પ્રત્યે એટલો બધો લગાવ છે કે, તેમણે એક રૃપિયો પણ સંગીત માટે નથી લીધો. આજેપણ તેઓ પોતાના ઘરે વિનામૂલ્યે બધાને સંગીત શીખવાડે છે. પ્રભુભાઇને તબલાવાદન ખૂબ જ ગમે છે. તેમને આગ્રા ઘરાના, દિલ્હી ઘરાના, પંજાબ ઘરાના, કલકતા ઘરાના આવડે છે. આ તમામ તબલા વગાડવાની રીતો છે. તેઓ સમગ્ર ગુજરાત ઉપરાંત બોમ્બેમાં પણ સંગીતના પ્રોગ્રામો કરી ચૂક્યા છે. તેમણે સિતારવાદન, ગીટાર, તાનપુરો, દિલરૃબા, હારમોનિયમ જેવા વાદ્યો વગાડવામાં પણ નિપૂર્ણતા મેળવી છે. પ્રભુભાઇ સંગીત શીખવાડવાની સાથે સાથે સંગીતના સાધનો પણ બનાવે છે. જેમાં સિતાર, તાનપુરો, દિલરૃબા, ગીટાર, ઇલેક્ટ્રીક ગીટાર બનાવે છે. હારમોનિયમ સાગના લાકડામાંથી બનાવવામાં આવે છે. સંતુર અખરોટના લાકડામાંથી બને છે, જે લાકડું ખાસ કાશ્મીરથી મંગાવવું પડે છે. જયારે ગીટાર ઓખના લાકડામાંથી બનાવવામાં આવે છે. સંગીતના મહાન કલાકારો સાથે પ્રભુભાઇ સંગીતના કાર્યક્રમો આપી ચૂક્યા છે. તેઓ પંડિત રવિશંકર મહારાજ સાથે કામ કરી ચૂક્યા છે. તે સિવાય બોમ્બેના મહાન સંગીતકાર નિખિલ ઘોષ, સુરતના સંતૂરવાદક ભૂપેન્દ્ર મોદી અને ખૈય્યામ સાહેબના કાર્યક્રમમાં તેમણે સાથ આપ્યો હતો.