– આશુ પટેલ
હું નાનો હતો ત્યારે મારા દાદા અને પિતાજી પાસેથી ઘણી બોધકથાઓ સાંભળવા મળતી. આવી જ એક કથા વાચકો સાથે શૅર કરવી છે.. એકવાર એક વૃદ્ધા શહેરમાંથી ખરીદી કરીને આવતી હતી. તેણે તેની દીકરીના લગ્ન માટે કિંમતી સામાન ખરીદ્યો હતો, એનું પોટલું બાંધીને માથા પર ચડાવ્યું હતું. પોટલું વજનદાર હતું અને રસ્તો લાંબો હતો. માથે સૂરજ તપતો હતો. અને વૃદ્ધા સવારથી ઘરેથી નીકળી હતી એટલે તેને થાક લાગ્યો હતો. તે વૃદ્ધાનો નિયમ હતો કે તે ઘરની બહાર કશું પણ ખાતી નહોતી. તે જ્યાં દીકરીના લગ્ન માટે ખરીદી કરવા ગઈ હતી તે શહેર તેના ગામથી સારું એવું દૂર હતું. એટલે ત્યાંથી પાછા વળતા જ મોડી બપોર થઈ ગઈ હતી. તે વૃદ્ધા બપોરના તડકામાં માથે વજન ઊંચકીને ચાલી રહી હતી ત્યાં એક ઘોડેસવાર તેની બાજુમાંથી નીકળ્યો. વૃદ્ધાએ તેને જોઈને બૂમ પાડી ભાઈ આ પોટલું જરા આગળના ગામ સુધી પહોંચાડતો જઈશ..?? પેલા માણસે કહ્યું શું કામ..?? હું કંઈ નવરો છું..?? એમ કહીને તેણે ઘોડાને ભગાવી મૂક્યો.
તે માણસ થોડે આગળ ગયો પછી તેના મનમાં વિચાર આવ્યો કે ડોશીના પોટલા પરથી લાગે છે કે તેણે લગ્ન માટે ખરીદી કરી છે. લાવ પોટલું લેતો જાઉં અને રવાના થઈ જાઉં. હું તો અજાણ્યા વિસ્તારનો છું. ડોશી મને ક્યાં શોધવા આવવાની છે..?? તે પાછો વળ્યો. તેણે વૃદ્ધા પાસે જઈને કહ્યું લાવો માજી તમારું પોટલું હું લઈ જાઉં મારી ભૂલ થઈ ગઈ કે મેં તમને ના પાડી પણ પછી મને ઉપરવાળાએ કહ્યું કે તારે પોટલું લઈ જવાની ના ન પાડવી જોઈએ વૃદ્ધાએ તેને કહ્યું તું તારે જા ભાઈ.. તને જેણે કહ્યું એ મને પણ આવીને કહી ગયો કે તારે પોટલું આપવાનું નથી ઘોડેસવાર ખસિયાણો પડીને ચાલતો થયો.. સાર એ છે કે માણસનો ઈરાદો પારખતા આવડવું જોઈએ… (મુંબઈ સમાચાર માંથી સાભાર)
